<img src="https://images.aposto.com/2025/1/1/1739812498547.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">• Yasaklar ziyarete açık:&nbsp;Nazi rejiminin yasakladığı sanat eserlerini ve bu dönemin sanata etkisini sorgulayan Dejenere Sanat: Nazizm Altında Modern Sanatın Yargılanması&nbsp;sergisi Paris'teki Musee Picasso’da.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ne zaman?&nbsp;18 Şubat - 25 Mayıs</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı:&nbsp;Nazi rejiminin sanata yönelik zulmünün boyutlarını hatırlatan sergide George Grosz, Paul Klee, Oskar Kokoschka ve Vassily Kandinsky'nin eserlerinin yanı sıra Vincent Van Gogh ve Pablo Picasso 'nun tabloları da yer alıyor.&nbsp;</li></ul>

Aposto Sanat

Çocuk önce parmaklarını hareket ettiriyor, baş parmağı diğer parmaklardan ayırıp tutmayı öğreniyor. Sonra her bir parmak bağımsızlığını ilan ediyor ve her bir nesnenin girintisini, çıkıntısını keşfediyor. Gövdenin dünyaya bırakıldığı yerde sadece duyular ile henüz duyuların sonucunda bir anlamın doğmadığı bir zamanda çocuk havanın/atmosferin içinde yerini buluyor. Peki bütün bunlardan çıkan anlam bir şeyin bir şeyle kıyaslanması, bir şeyin ötekinden daha iyi/güzel/çirkin/kısa/uzun olmasıyla ilgili yargıları ne zaman kesinleşiyor ve keşfetmeye çalıştığı dünyanın öznesi hâline geliyor?&nbsp;Paul Klee, 1898-1918 senelerinde tuttuğu günlüklerinin ilk bölümü en erken çocukluk dönemi anılarıyla başlar; bazı kısa notlar alır o zaman dair. İlk dönem anılarını hatırlamak için yazılmış kısa metinlerdir:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Bir keresinde babam bir bakireyi kızkurusu olarak nitelendirmişti. O sırada ben de bu bakirenin tuhaf biçimde buruşuk olan alt dudağını düşünmüştüm.” (altı yaş)“Bahçe çitlerindeki boşluğun birinden girip, Gürcü bir kadının bitki soğanlarından birini çaldım ve onu kendi minik bahçeme ektim. Nefis yapraklar ve belki de sevimli çiçekler açacağını umut ediyordum. Ama sonunda ortaya, üzerinde nar kırmızısı sayısız çiçeğin açtığı küçük bir ağaççık çıktı. O an içimde büyük bir korku belirdi ve hemen aklıma birine armağan ederek ondan kurtulmak geldi.” (sekiz yaş)</blockquote>Bu alıntılarda küçük Paul Klee’nin dünya karşısındaki hayretini&nbsp;görürüz. Bu duyguları yıllar sonra hatırlamaya çalışarak ve düzenli bir şekilde günlüğüne not etmesi onun Bauhaus Okulu’nu kurup dünyaca ünlü bir ressam olduktan sonra bile o hayreti hiç kaybetmediğini gösteriyor. Çocuk henüz anlamın katmanlaşmadığı yerde işittiği şeylere hayalinde bir resim çiziyor. “Kızkurusu,” kelimesini duyunca buruşuk olan alt dudağı hayal etmesi gibi. Henüz neden sonuç ilişkisinin kurulamadığı, belki de böyle bir şey hiç olmamıştır, olaylar arasında neden sonuç ilişkisi yoktur; olayların sesleri, renkleri, dokuları vardır çocuk için. Dolayısıyla birbiriyle neden sonuç ilişkisinin kurulamadığı yerde her şey birbirini çağrıştırabilir ve o çağrışımlar çocuğun dünyasında festival gibi afsunlu bir şimdiki zaman yaratır.&nbsp;Walter Benjamin’in Paul Klee’nin "Tarihin Meleği" resminde&nbsp;gördüğü tezat (cennetten gelen fırtınayla meleğin kanatları onu ileri doğru sürüklemektedir ancak gözleri faltaşı gibi açılmış ve geçmişteki bir felaket anına takılmıştır.) Klee’nin sanata ve çocukluğa bakışını da tasvir eder bir anlamıyla. Ressamın günlüklerindeki ilk dönem çocukluk anılarını birkaç cümlelik satırlarla yazıyor olması ve genelde içinde bir tür hiddetin ve aşırılığın itirafı olması çocuğun dünyadaki savunmasız yerini de işaret ediyor. Hiddet ve aşırılık kelimeleri de dışardan ve artık çocukluktan çok uzak bir yerde anlam ve tanımın kesinleştiği yerde kullanılabilir. O şey çocuk için hiddetten ziyade bir tür keşiftir, dünyadaki yerini bulma çabasıdır.&nbsp;Öyle ki Paul Klee şunu söyler: “Sanat görebildiklerimizi yeniden üretmez; onu görünür kılar.”&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2025/1/6/1739022983016.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Çocuklar ve Köpek" | Paul KleeÇocukluğa dair çizdiği resimlerden biri “Çocuklar ve Köpek”&nbsp;eserinde yan yana dizilmiş çocukların kaşları çatık ve tam ele geçemeyen bir ifadeleri vardır. Ya da önlü arkalı resmedilmiş çocuk figürlerinin orantısız bir şekilde kimin boyu uzun kimin kısa; yetişkinlikle çocukluk arasında bir şeyi tasvir eder. Arkadaki figürün kucağında kundaktaki bir bebeğin belli belirsiz varlığı, çocukluğun/yetişkinliğin ya da şaşkın/mutlu/üzgün olabilecek birçok ifadenin birbiriyle iç içe geçtiğini hissettirir. Klee, görünenin aldatıcı olabileceğini ya da tek bir yerden bakmanın gördüğümüz şeyin içinde birbirine geçen birinin birinden ayırt edilemediği o bütün ve parçalı hâli mikroskobik bir şekilde resminde gözler önüne serer. Korkmadan cesurca ifade edebilmek için sanatı görmenin bir aracı hâline getirmiştir."Her şeyin ilk hâline dönmek, olanı olduğu gibi anlatabilmek bir tür şiddet yaratır mı?" sorusu düşüyor aklıma. Çocuk bunu yapar ve olanı olduğu gibi henüz yargıların, değerler silsilesinin olmadığı bir zamanda doğrudan filtresiz ifade eder. Daniil Harms ise bunu kısa öyküleriyle yapmıştır. Olaylar öyküsü olanı olduğu gibi anlattığı cümleler arasında hiçbir neden sonuç ilişkisin olmadığı bir hikaye anlatır.&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Orlov bir keresinde tıka basa humus yemiş ve ölmüş. Bunu duyan Krılov da ölmüş. Spiridonov ise eceliyle ölmüş. Spiridonov’ın karısı da büfenin üstünden düşmüş de ölmüş. Spiridonov’un büyük annesi alkolik olup sokaklara düşmüş. Mihaylov ise saçlarını taramayı bırakmış ve uyuz olmuş. Kruglov da elinde kırbaçla bir hanım çizmiş ve aklını kaybetmiş. Perehryostov telgraf havalesi ile dört yüz ruble almış ve öyle havalara girmiş ki işten atılmış.&nbsp;Hepsi iyi insanlar ama hayata tutunmayı bilmiyorlar ki.”</blockquote>Neyin norm olduğu, neyin doğru olduğu yetişkinler dünyasında belirlenirken bu normun dışında kalana absürd demek de belki buradan doğar. Çocuk için absürd yoktur ya da Daniil Harms ve Paul Klee’nin eserlerinde olduğu gibi başka türlü bir hakikat vardır.&nbsp;Daniil Harms, Sovyet Rusya’nın da Stalin rejimi tarafından tutuklanmış ve henüz birçok öyküsünü bastıramadan, 37 yaşındayken hapishanede hayatını kaybetmiştir. Yakın dostu Panteleyev ile son görüşmelerinde ona şöyle söylüyor: “Leningard bombardımanında ilk bomba benim evime düşecek.”&nbsp;Daha sonra eşyalarını birer ikişer elden çıkarmış ve geriye sadece bir bavulu, bir radyosu ve bir de birkaç kitabı… Sonrasında dediği gibi oluyor ve tutuklanıyor.Yaşadığı iklimde bir tür şiddetten doğan ağrıyla birlikte yazdığı, kısacık ve olanı olduğu gibi anlattığı masalımsı öykülerinin çoğu o öldükten sonra basılıyor. Paul Klee’nin resimlerinde var ettiği o neden-sonuç ilişkisine mecbur olmayan sanatı oraya indirgemeyen tutumu maruz kaldığı şiddetle baş etme yöntemi olarak karşımıza çıkıyor. &nbsp;Stalin rejiminin dayattığı taklit ve tasvire dayanan sanat anlayışına karşı elle tutulamayan, ritim duygusuna hitap eden bir edebiyat anlayışı geliştiriyor. Bir çocuğun cümleleri olabilecek kısa öykülerinde ritim duygusuyla başka bir görsel, işitsel harita yaratıyor.&nbsp;Benjamin, çocuklar için yaptığı radyo programlarında bugün hiç de alışık olmadığımız bir şeyi yapar. Çocuğun hayal dünyasına sonsuz bir güveni vardır ve yetişkinler için olabilecek birçok temayı masalsı bir şekilde radyo programlarında anlatır. Programın içerikleri tarihi olaylar ve gündelik hayatın kültüründen bahseder. Mesela Lizbon Depremi’ni anlatır çocuklara ya da Eski ve Yeni Berlin’de sokak satıcıları ve pazarları anlatır. Çocukla onun hayal dünyasıyla ilgili varsayımların yerine olanı anlatmak ve hayal ettirmek gibi bir cesaretle bunu yapar.&nbsp;Çocukluğun estetik dünyasına, beğenisine güvenen sanatçılardır Klee de Kharms da Benjamin de. Dışardan verilen dayatılan estetik anlayışına çocuğun afsunlu hatıralarından hareketle cevap vermişlerdir sanatlarıyla…Klee yine ilk çocukluk anılarına dair şunları yazmıştır:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Estetik duygularım çok erken yaşlarda gelişmişti. Henüz üzerime tulum giydirdikleri zamanlar, içimdeki gri renkli uzun iç donumun paçalarından sarkan kırmızı işlemeleri ben bile görebiliyordum. Kapının zili çalındığında, gelen konuk beni bu halde görmesin diye hemen gizlenirdim.” (iki-üç yaş)</blockquote>Çocuğun henüz yargılarının belirmediği yerde saf bir estetik anlayışı olduğu ve sanatçının oradan beslendiği bir zamandan günümüze görülenin sürekli açıklanmaya, anlatılmaya ve neden-sonuç ilişkisi kurulmaya çalışıldığı bir zamana geçiş elbette çok hızlı olmadı. Ama henüz çocukken, çocuğun kulağında anlamsız ninniler vardı; çocuğun uykulardan hemen önce duyduğu bu sözler ona rüyalar gördürürdü. Klee’nin resimlerine bakarken o güvenli ninnileri duyuyorum ya da Harms’ın o kısacık öykülerinin ritimlerinde.

Henüz çocukken, çocuğun kulağında anlamsız ninniler vardı; çocuğun uykulardan hemen önce duyduğu bu sözler ona rüyalar gördürürdü. Klee’nin resimlerine bakarken o güvenli ninniler duyuluyor ya da Harms’ın o kısacık öykülerinin ritimlerinde...

Efsunlu hatıralar: Paul Klee ve Daniil Harms’ın izinde

<img src="https://images.aposto.com/2025/0/6/1736034939783.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Paul Klee sergisi:&nbsp;Hayatı boyunca yaptığı çeşit çeşit melek resimleriyle bilinen ve en ünlü eseri 1920 tarihli Angelus Novus olan İsviçreli ressam Paul Klee’nin işleri 8 Mayıs-13 Temmuz tarihleri arasında Berlin’deki Bode Müzesi’ndeki The Angel of History sergisinde ziyaretçilerle buluşacak.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı:&nbsp;1940’ta Klee ile aynı yıl ölen Walter Benjamin, kişisel koleksiyonunun en önemli parçası olarak gördüğü&nbsp;Angelus Novus’u “tarih meleği” olarak tanımlamıştı. Sergi, adını buradan alıyor.</li></ul><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(253, 149, 119); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(253, 149, 119); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Klee'nin Angelus Novus adlı bir tablosu var. Bakışlarını ayıramadığı bir şeyden sanki uzaklaşıp gitmek üzere olan bir meleği tasvir ediyor: Gözleri faltaşı gibi, ağzı açık, kanatları gerilmiş. Tarih meleğinin görünüşü de ancak böyle olabilir, yüzü geçmişe çevrilmiş. Bize bir olaylar zinciri gibi görünenleri, o tek bir felaket olarak görür, yıkıntıları durmadan üst üste yığıp ayaklarının önüne fırlatan bir felaket. Biraz daha kalmak isterdi melek, ölüleri hayata döndürmek, kırık parçaları yeniden birleştirmek... Ama Cennet'ten kopup gelen bir fırtına kanatlarını öyle şiddetle yakalamıştır ki, bir daha kapayamaz onları. Yıkıntılar gözlerinin önünde göğe doğru yükselirken, fırtınayla birlikte çaresiz, sırtını döndüğü geleceğe sürüklenir. İşte ilerleme dediğimiz şey, bu fırtınadır.”</blockquote>

Aposto Seyahat

<a fr-original-style="" href="https://co-berlin.org/en/program/exhibitions" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">C/O Berlin</a>: “Fotoğraf bir toplumun oyun alanı ve aynasıdır,” söylemini hatırlatan C/O Berlin, fotoğraf aracılığıyla hafızamıza kazınan sahneleri açığa çıkarmak, hayatı anlamak, anlamlandırmak, şaşırtmak, bakanı kışkırtmak, tahrik etmek, sersemletmek ve şaşırtmak için sergiler kurguluyor. Bunlardan biri 21 Nisan’a kadar görebileceğin Doğu Berlin’i kamerası arkasından izlemiş, keşfetmiş, yaşamış Harald Hauswald.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/6/1644664210022.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.74" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">C/O Berlin etrafında<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://www.berlinerfestspiele.de/en/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Berliner Festspiele</a>: 2021’den beri performans sanatları, sanata alternatif yaklaşımlar üzerine çalışan Berliner Festspiele teknoloji ve zanaati yan yana getiriyor, deneyimi öne çıkaran bir alan yaratıyor. 18-27 Mart arasındaki MaerzMusik; 22 Temmuz-23 Ekim arasında Louise Bourgeois enstalasyonları; 3-6 Kasım’da caz festivali Berlin’e bilet bakarken listeye aldıklarımız.<a fr-original-style="" href="https://www.bauhaus.de/en/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bauhaus Archiv:</a> Walter Gropius tarafından kurulan, &nbsp;1919-1933 yıllarında Almanya'da var olan tasarım, mimarlık ve uygulamalı sanatlar okulu Bauhaus kuruluşundan 1925'e kadar Weimar'da, 1932'ye kadar Dessau'da ve son aylarında Berlin'de eğitim hayatına devam etmiş.&nbsp;Paul Klee, Wassily Kandinsky gibi ressamların eserleri, Marcel Breuer’in ikonik The Wassily sandalyesi, Herbert Bayer’in tipografisi, <a fr-original-style="" href="https://www.theartstory.org/artist/moholy-nagy-laszlo/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">László Moholy-Nagy</a> fotoğrafları, Marianne Brandt tasarımları Bauhaus akımı deyince aklımıza ilk gelenler oldu. Berlin mimarisini, sokaklarını, ışığın içeri dolduğu pencerelerin açıklığını anlamak için önemli bir durak.&nbsp;🖼 Editörün notu:&nbsp;Üzücü haberi veriyoruz&nbsp;—&nbsp;Bauhaus Archiv, bir süreliğine kapalı. Güzel haber de var: Uzaklardan inşaat alanı içinde hâlâ ikonik dörtlü "Ben buradayım," diyor.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://helmut-newton-foundation.org/en/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Helmut Newton Foundation</a>: 1920’de Schöneberg’de doğmuş, 1940’ta Avustralya’ya giderek orduda görev almış ve Avustralya vatandaşı olmuş, 1956’dan sonra bizim hayranlık radarımıza girecek fotoğrafçılık kariyeri için önce Londra’da ardından Melbourne Vogue’da çalışmaya başlayan Helmut Newton adına ve anısına açılmış bu galeride 15 Mayıs 2022’ye kadar ustanın işleri görülebiliyor.

Soli

Charlottenburg ve civarında hayatı bütün algılarımızla deneyimlediğimiz bir tura çıktık, seni de bekleriz.

Fotoğraf, mobilya, performans, müzik

Floransa'nın sadece 30 kilometre güneydoğusunda, Leccio bölgesinde, yemyeşil bir yamaca bakan, Dünya'nın en güzel kalelerinden biri. 190 hektarlık (470 dönüm) bir parkla çevrili, bir peri masalı kalesi olan Sammezzano'nun efsanelerle dolu uzun bir tarihi var: Charlemagne, 8. yüzyıl'da Roma'ya oğlunun papa tarafından vaftiz edilmesi için giderken, yol üzerinde bu kalede kalmış. 1796'da Fransız ordusunun generali Napolyon Bonapart geceyi bu kalede geçirmiş ve 1878'de İtalya Kralı Umberto, yine bu kalede ağırlanmış.Medici döneminde bir av arazisi olan mülk, 17. yüzyılda soylu, İspanyol, Ximenes d’Aragona ailesi tarafından satın alınmış. 1816'da kale, Marquis Ferdinando Panciatichi Ximenes'e miras kalması ile ailenin mülkü olmaya devam etmiş. Panciatichi Ximenes, mimarlık ve mühendislik becerilerine ve büyük bir hayal gücüne sahip bir hayırsever, sanat koleksiyoncusu ve bahçıvanmış (her şey bir arada!). Ve kendisi, Sammezzano'yu egzotik, Fas esintili bir kaleye dönüştürmüş.&nbsp;19. yüzyılda Doğu dünyasının üslup ve mimarisinin taklidi ile “Oryantalizm” tüm Avrupa'da modaymış. Özellikle de Floransa'da. Çin'in zevk pavyonları ve minyatür Tac Mahal'ler, Avrupalı ve Amerikalı seçkinlerin villalarını süslermiş; aralarında Eugene Delacroix, Paul Klee ve Mary Cassatt'ın da bulunduğu sanatçılar, Asya ve Kuzey Afrika kökenli tarzları benimsemişler.Sammezzano'nun ziyaretçileri, eklektik yapıyı, ayrıntılı tasarımlar ve canlı renklerle cömertçe dekore edilmiş pembe mercan sıva dış ve iç odalarıyla, Marakeş kasbahına veya Granada'daki Elhamra'ya benzediğini söylüyor. İki kat yüksekliğindeki giriş holü, süslü bir tavanı ve bir Mısır sarayını anımsatan papirüs başlıklı çok renkli sütunları efsane görünüyor! Fas mozaik karo döşemeleri ve bembeyaz girift tasarımlarıyla Büyük Rotunda, ziyaretçinin gözlerini duvarlardaki “Nos Contra Todos” (hepimize karşı) ve “Todos Contra Nos” (herkes bize karşı) yazıtlarına çekiyor. Tavus Kuşu Odası ise fotoğraflarda en öne çıkan, gerçekten ağzımızı 1 metre açık bırakabilecek güzellikte bir oda. Şatafatlı kuşun şeklini ve sayısız rengini yansıtıyor.&nbsp;Kalede 365 oda var! Panciatichi Ximenes, yılın her günü için birbirinden benzersiz bir oda tasarlamış. Kendisinin geçmişini ve köklerini özünü ortaya çıkaran İspanyolca, Latince ve İtalyanca dillerinde gizli nişler, kapılar, kemerler ve yazıtlarla kaleyi ilmik ilmik işlemiş.Sarayı çevreleyen bahçeye, yüzlerce ağaç ve egzotik bitki dikmiş. Çeşmeler, havuzlar, Fas tarzı terrakota dekorasyonlar, içinde Venüs heykelinin bulunduğu yapay bir mağaranın olduğu bahçeye; Lübnan'dan getirttiği sedirleri, palmiyeleri, meşeleri yerleştirmiş. Tüm tuğlalar ve dekoratif karolar, yerel zanaatkarlar tarafından yapılmış, ve ülkelerinden getirilmiş.&nbsp;Siyasi olarak da aktif olan Panciatichi Ximenes, yerel belediye mahkemelerinde danışmanmış; 1865-1867 yıllarında iki kez İtalyan krallığının milletvekili seçilmiş. Ancak birleşmeden sonra İtalya’nın durumuna ilişkin hayal kırıklığı yaşamış ve bunu dile getirmekte de tereddüt etmemiş. Sarkıt koridorunun bir köşesindeki bir boşlukta Latince bir cümle şöyle diyor: "Bunu söylemekten utanıyorum, ama bu doğru: İtalya, onu kontrol eden ve yutan hırsızların, borç tahsildarlarının, fahişelerin ve komisyoncuların elindedir. Ama benim utandığım bu değil, bunu hak ettiğimiz gerçeğidir."İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemde, Sammezzano lüks bir otel, spa ve ciftliğe dönüştürülmüş ama 1990'da kapatılmış. Kale, film yapımcıları tarafından kullanılmış: Pier Paolo Pasolini "Binbir Gece Çiçeği", Claude Chabrol “Clichy'de Mutlu Günler” ve 2015'te Matteo Ganone Salma Hayek ve Vincent Cassel'in başrollerini paylaştığı “The Tale of Tales”i burada çekmiş.&nbsp;Geçtiğimiz 25 yılda, iflaslar ve hukuki anlaşmazlıklar ile karmaşık bir mülkiyet durumuna giren Sammezzano, maalesef kapılarını kapatmış ve onu restore edip hayata kazandıracak alıcısını bekliyor. Gerçekten büyük bir hazine ve İtalyanlar bu kalenin bir Rus ya da Amerikan milyarder tarafından satın alınmayıp, İtalyan hükümeti tarafından restore edilmesi ve halka açılması için dilekçeler yazıp imza kampanyaları düzenliyorlar. Umarım bir müze gibi tekrar açılır ve biz de ziyaret ederiz.<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-06T15:12:49.527Z_sm.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" alt="Marco Badiani Photography" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-06T15:14:08.785Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" alt="Marco Badiani Photography" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-06T15:14:34.571Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" alt="Marco Badiani Photography" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Paul Klee ile ilgili hikayeler